ازدواج با زن شوهردار
آیه ۲۴ سوره نساء در قرآن کریم به طور واضحی اشاره به این موضوع می‌کند که ازدواج و آمیزش جنسی با زنان شوهردار حرام است. این آیه بخوبی حرمت ازدواج با زنان متاهل را تأکید می‌کند و از نظر اسلامی، ازدواج با زن شوهردار یک عمل ناپسند و حرام به شمار می‌آید.
در قانون مدنی نیز در بسیاری از کشورها، ازدواج با زن شوهردار به عنوان یکی از موانع نکاح در نظر گرفته شده است. این مقررات قانونی به منظور حفظ حقوق زنان و جلوگیری از تضرر ایجاد شده توسط ازدواج با زن شوهردار ایجاد شده‌اند. در بسیاری از کشورها، این امر باعث می‌شود که ازدواج با زن شوهردار به عنوان عمل نامعتبر تلقی شود و حقوقی برای زنان متاهل تضمین شود.
تفاوتی میان عقد موقت و عقد دائم در این موضوع وجود دارد که در بسیاری از موارد، عقد موقت به مدت معین و با هدف موقتی انجام می‌شود و پس از پایان مدت معین، ازدواج به طور خودکار منقضی می‌شود. اما در مورد عقد دائم، ازدواج به صورت دائمی و بدون تاریخ انقضاء انجام می‌شود. با این حال، در اکثر موارد، قوانین مدنی در خصوص ازدواج با زن شوهردار تفاوتی نمی‌کنند و همچنان این اعمال را حرام و نامعتبر تلقی می‌کنند.
ازدواج با زن شوهردار در صورت علم به حرمت نکاح
در قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران، بسیاری از مقررات مربوط به ازدواج، طلاق، و ارث‌بری بر اساس اصول فقه اسلامی شیعی تنظیم شده‌اند. در این قانون مدنی، مفاد مشابهی به مواردی که در فقه اسلامی تأکید شده است، در مورد ازدواج با زن شوهردار و ممنوعیت آن وجود دارد.
ازدواج با زن شوهردار در قانون مدنی ایران به عنوان یکی از موانع نکاح تلقی می‌شود و به تأسی از اصول اخلاقی و دینی، ممنوع است. این تدابیر به منظور حفظ حقوق زنان و مردان در ازدواج و ارث‌بری تنظیم شده است. اصول اسلامی و فقه شیعه بر احترام به حقوق زنان و پایبندی به مبانی اخلاقی و دینی تأکید دارند، و قانون مدنی ایران نیز بر این اساس اقدام به تنظیم مقررات مرتبط با ازدواج و ارث‌بری کرده است
ماده ۱۰۵۰ قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران که شما اشاره کردید، تأکید می‌کند که ازدواج با زن شوهردار در صورتی که فرد علم به وجود علقه زوجیت (زوج معتبر) و حرمت نکاح داشته باشد، باطل است و زن متقاضی ازدواج با آن مرد به طور مطلقاً حرام می‌شود.
این تدابیر در نظر گرفته شده‌اند تا از نکاح‌های غیرمعتبر جلوگیری شود و حقوق زنان و مردان در ازدواج و ارث‌بری تضمین شود. از این طریق، قانون مدنی ایران از تعارض احتمالی در مواقعی که زنی در عده یا وضعیتی مشخص (مانند طلاق یا وفات همسر قبلی) باشد، جلوگیری می‌کند و اطمینان حاصل می‌کند که ازدواج معتبر و با رعایت اصول اخلاقی و دینی انجام می‌شود.
تأکید بر علم به وجود علقه زوجیت و حرمت نکاح به منظور تضمین صحت و اعتبار ازدواج میان طرفین و حفظ حقوق اشخاص در ازدواج و ارث‌بری است و از تداخل در این موارد جلوگیری می‌کند
در موضوع ازدواج با زن شوهردار در قانون مدنی ایران، تفاوتی میان نکاح دائم و موقت (صیغه) وجود ندارد و حکم ازدواج با زن شوهردار برای هر دو صورت (دائم و موقت) به یکسان به کار می‌رود.
با حصول دو شرطی که شما ذکر کردید (علم به وجود علقه زوجیت و حرمت نکاح و علم به حکم ازدواج با زن شوهردار)، ازدواج با زن شوهردار به طور مطلق باطل می‌شود. این به این معناست که ازدواج معتبر و معترف به حقوق زن و شوهر نمی‌باشد و این دو به هیچ وجه امکان ازدواج معتبر با یکدیگر را ندارند.
بنابراین، حکم ازدواج با زن شوهردار در مورد نکاح دائم و موقت یکسان است، و همانطور که شما توضیح داده‌اید، اگر این ازدواج بر اساس شرایط مذکور انجام شود، به صورت باطل تلقی می‌شود و امکان ازدواج معتبر با یکدیگر را نخواهند داشت.
