وکالت در عقد بیع در مشهد
عقد بیع، یک قرارداد یا توافق است که در آن یک شخص (فروشنده) مالی را در مقابل مال دیگر به شخص دیگری (خریدار) واگذار می‌کند. در این عقد، فروشنده مالکیت کالای خود را به طرف مقابل (خریدار) انتقال می‌دهد و در عوض پول یا مالی که دریافت می‌کند را به طرف مقابل تحویل می‌دهد. همچنین، خریدار در مقابل دریافت کالا، پول یا مال خود را به فروشنده می‌دهد.
این عقد به محض انشای اراده طرفین، یعنی فروشنده و خریدار، تشکیل می‌شود و اثرات حقوقی خاص خود را دارا می‌شود. بیع در لغت به معنای خرید و فروش و داد و ستد می‌باشد و در اصطلاح فقهی به معنای ایجاب و قبولی است که بر نقل ملک در مقابل عوض معلوم و متعین اطلاق می‌شود.
این عقد لازمه و طرفین آن ملزم به تعهد خود و معامله انجام شده می‌باشند. همچنین، پس از فوت یا جنون هریک از طرفین (فروشنده و خریدار)، وراث و وصی آنان ملزم به اجرای مفاد آن هستند.
در مواردی که خریدار و فروشنده قصد معامله‌ای را دارند که هنوز مقدمات آن فراهم نشده است، قراردادی می‌بندند و تعهد می‌کنند که معامله را با شرایط معین و در مهلت خاص انجام دهند. سندی که در این باب تنظیم می‌شود، عقد بیع و به زبان عامیانه “قولنامه” نامیده می‌شود.
بیع به معنای فروختن و از مفاهیم عمومی است و نتیجه آن تملیک مال به مقدار معین و مشخصی است.
عقد بیع در حقوق مدنی ایران:
در واقع، استفاده از واژه “عین” در تعریف بیع در ماده ۳۳۸ قانون مدنی ایران به منظور تمایز بیع از سایر انواع قراردادهای مالی و معاملاتی مانند اجاره صورت گرفته است. با این تعریف، قانونگذار نیازمندی برای تملک یا تسلیم کالای مشخصی را به صورت عینی مطرح کرده است. این بدان معناست که بیع در اینجا به معنای انتقال مالکیت کالای مشخصی، به عنوان “عین”، می‌باشد.
اما این تعریف ممکن است در مواقعی که موضوع معامله کالای مشخص نیست، مثل خدمات، مشکلاتی ایجاد کند. در این صورت، برای حل این مشکلات و تطابق با نیازهای مدرن، نیاز به تعریف و قوانین جدیدی واقعاً مدنظر است.
آثار عقد بیع:
آثار عقد بیع ، شامل موارد زیر است:
- مالکیت: به محض انعقاد عقد بیع، مشتری (خریدار) مالک مبیع (کالایی که خریداری کرده است) می‌شود، در حالی که فروشنده (بایع) مالک ثمن (مبلغی که در مقابل کالا دریافت می‌کند) می‌شود.
- ضمانت: عقد بیع، بایع را ضامن درک مبیع و مشتری را ضامن درک ثمن قرار می‌دهد، به این معنا که بایع مسئولیتی برای تسلیم کالا به مشتری و مشتری مسئولیتی برای پرداخت مبلغ معامله به بایع دارد.
- تسلیم: عقد بیع بایع را به تسلیم مبیع (تحویل کالا به مشتری) ملزم می‌کند. این به معنای این است که بایع باید کالا را به مشتری تحویل دهد.
- پرداخت: عقد بیع مشتری را به تأدیه ثمن (پرداخت مبلغ معامله به بایع) ملزم می‌کند. مشتری باید مبلغ معامله را به بایع پرداخت کند.
این آثار معمولاً به صورت خودکار و بدون نیاز به اظهار رسمی از طرف متعاملین وقوع می‌پذیرند، زیرا این موارد جزء اصول عقد بیع هستند.
ارکان عقد بیع:
ارکان اساسی عقد بیع :
- ایجاب و قبول: ایجاب به معنای انشای معامله توسط فروشنده و قبول به معنای اعلام رضایت توسط خریدار است. این دو عنصر اساسی هستند که بدون آنها عقد بیع معتبر نمی‌شود.
- متعاملین: متعاملین شامل فروشنده (بایع) و خریدار (مشتری) هستند. طرفین باید دارای اهلیت باشند و قصد و رضایت در انعقاد معامله را داشته باشند.
- ثمن: ثمن به معنای مبلغی است که خریدار به فروشنده پرداخت می‌کند. این پرداخت به عنوان مقدار معامله صورت می‌گیرد.
- مبیع: مبیع کالایی است که از جانب فروشنده به خریدار تملیک می‌شود. مبیع باید دارای مشخصاتی مانند مالیت، قابلیت خرید و فروش، قابلیت تسلیم و … باشد.
با رعایت این ارکان، عقد بیع معتبر و نافذ می‌شود.
